تراژدی
تراژدی، واژه ای است فرانسوی که از ریشه ی یونانی تراگودیا به معنی "آوای بز" گرفته شده است. آوای سوزناکی که در مراسم قربانی کردن بز خوانده می شد. این نام گذاری به هزاران سال پیش باز می گردد. یعنی زمانی که یونانیان باستان برای خشنودی "دیونوسوس" خدای شراب،کشت و زرع و باروری قربانی می کردند.
یونانیان باستان، تغییر فصل و باروری و مرگ موقت طبیعت را نتیجه ی مرگ دیونوسوس می دانستند. آنها طی مراسمی همراه با خواندن آواز و سوگواری، آیین قربانی کردن بز- که نشانه ی خدای شراب بود- را اجرا می کردند.ترانه های سوزناک مرگ دیونوسوس، ریشه های تراژدی را ساختند.آیین هایی چون کشته شدن شاه پیر(نماد سال کهنه) به دست شاه جوان(نماد سال نو) یا قربانی کردن دوشیزگان برای خشنودی خدایان که گاهی در مراسم دیونوسیا اجرا می شد، همگی عواملی بودند که سبب شدند درام در نخستین تحولاتش مایه های بیشتری برای پدید آوردن گونه ی تراژدی داشته باشد.
در اساطیر کهن ایرانی نیز اشاره ای به قربانی کردن گاو می شود.گاو یکتا آفرید پنجمین آفریده ی اهورامزدا است. آیین قربانی کردن گاو، نماد زایش پس از مرگ است. کشته شدن این گاو موجب برکت و فزونی می شود.
به درستی نمی دانم که آیا مراسم قربانی کردن بز برای خشنودی خدای شراب و باروری در فرهنگ دینی ما رسوخ داشته است یا نه. آنچه می دانم این است که در گذشته های دور، قربانی کردن انسان در برخی فرهنگ ها امری کاملا پذیرفته شده و حتی مقدس تلقی می شده است. هزاران سال پیش اجداد ما، دوشیزگان و پسران جوان را قربانی خشم خدایان می کردند.هرگاه بلایای طبیعی همچون قحطی و خشکسالی، بیماری و مرگ و میر وجنگهای خانمان سوز گریبانشان را می گرفت، دست فرا قربانی کردن می بردند. اغلب قربانی ها بز، گاو و حتی انسان بود.طرفه آنکه اینگونه مراسم جنبه مذهبی و مقدسی داشتند. باور مردم چنان بود که با قربانی کردن و ریختن خون، گناهان امت پاک می شود و خدایان راضی می مانند.پس خون ریختن تبدیل به سنتی شد که تا امروز هم ادامه یافته است. خدایان را همواره باید راضی نگاهداشت. ادامه ی همان سنت اکنون خود را در قربانی گردن گوسفند، خروس، شتر، گاو و غیره نشان می دهد.
کلمات کلیدی:
